Προσπαθούμε να αναζητήσουμε την ομορφιά και την αρμονία, ώστε να συμβάλλουμε στον εκλεπτυσμό της μαθητικής κοινότητας και να την μυήσουμε στο ιδανικό του αισθητικά άρτιου.
Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Λεβαδείας-Φίλοι της Βιβλιοθήκης Λιβαδειάς-Ομάδα Φωτογραφίας της Βιβλιοθήκης Λιβαδειάς
Φωτογραφικό Εργαστήρι του 1ου Γενικού Λυκείου Λιβαδειάς
Συνάντηση με τον διευθυντή φωτογραφίας Γιώργο Αρβανίτη
Η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Λεβαδείας, ο σύλλογος Φίλοι της Βιβλιοθήκης Λιβαδειάς, η Ομάδα Φωτογραφίας της Βιβλιοθήκης Λιβαδειάς και το Φωτογραφικό Εργαστήρι του 1ου Γενικού Λυκείου Λιβαδειάς ανακοινώνουν την συνάντηση – συζήτηση με τον διεθνώς καταξιωμένο διευθυντή φωτογραφίας Γιώργο Αρβανίτη την Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2024, 11:30 – 2 μ.μ. στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του 1ου ΓΕ.Λ. Λιβαδειάς με θέμα: Η Φωτογραφία στον κινηματογράφο και η διαφορά μεταξύ κινούμενης και στατικής εικόνας.
Ο Γιώργος Αρβανίτης γεννήθηκε στις 22 Φεβρουάριου του 1941 στο χωριό Μπρούφλιανη σημερινό Δίλοφο του νομού Φθιώτιδας, λίγες εβδομάδες πριν από τη γερμανική εισβολή στην Ελλάδα.
Έζησε τα παιδικά του χρόνια στην πιο άγρια, την πιο τραυματική και παράλογη δεκαετία του εικοστού αιώνα.
Ο Εμφύλιος βρίσκει τον πατέρα του αντάρτη στο βουνό (όπου και σκοτώθηκε). Τη μάνα του την έπιασαν μόνο και μόνο επειδή ήταν ο άντρας της αντάρτης. Τη δίκασαν στη Λαμία και την καταδίκασαν σε 13 χρόνια φυλάκισης στις φυλακές Αβέρωφ έτσι μείνανε μόνα τους τα 4 παιδιά που μεγάλωσαν με τη φροντίδα των αδελφών της μητέρας του στην Αθήνα. Ο εξάχρονος Γιώργος μεγάλωσε στη Νέα Πεντέλη χώρια από τα αδέλφια του.
Μετά το δημοτικό, γράφεται στη Διπλάρειο Βιοτεχνική Σχολή για να σπουδάσει ηλεκτρολόγος, ενώ παράλληλα δουλεύει στην οικοδομή. Στα δεκαεπτά του χρόνια αρχίζει να φοιτά σε δραματική σχολή και εργάζεται ως «παιδί για όλες τις δουλειές» στα γυρίσματα μιας ταινίας. Σύντομα γίνεται βοηθός οπερατέρ, ώσπου στα είκοσι πέντε του, το 1966, ο Φίνος τον χρίζει διευθυντή φωτογραφίας. Θα εργαστεί σε μεγάλες επιτυχίες του εμπορικού κινηματογράφου { Οι θαλάσσιες οι χάντρες, Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά, Η αρχόντισσα και ο αλήτης, Η νεράιδα και το παλικάρι κ.ά.).
Το 1968 θα ξεκινήσει η συνεργασία του με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, που σύντομα θα του χαρίσει το πρώτο βραβείο του φωτογραφίας: στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την Αναπαράσταση. Λίγα χρόνια μετά, θα παραιτηθεί οριστικά από τη Φίνος Φιλμ για να αφοσιωθεί στον κινηματογράφο εκείνο που, όπως λέει, του ταίριαζε. Ακολουθεί η «κινηματογραφική ενηλικίωσή» του και μια λαμπερή διεθνής καριέρα.
Έχει ολοκληρώσει 121 ταινίες μεγάλου μήκους.
Πολυβραβευμένος (6 διεθνή και ακόμη 6 βραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης), συνεργάτης σκηνοθετών όπως οι Αγγελόπουλος, Κακογιάννης, Βούλγαρης, Γαβράς, Ferreri, Bellocchio, Schlöndorff, Dassin, εισέφερε πάντοτε τη δημιουργική ματιά του στις ταινίες που φωτογράφισε.
Έχει συνεργαστεί με σπουδαίους ηθοποιούς, όπως οι Marcello Mastroianni, Harvey Keitel, Emmanuelle Béart, Leonardo Dicaprio, Fanny Ardant, Jeremy Irons, Maia Morgenstern, Sam Shepard.
Μέλος της AFC (Ένωσης των Γάλλων Διευθυντών Φωτογραφίας) και της GSC (Ένωσης των Ελλήνων Διευθυντών Φωτογραφίας).
Από το 2015 έως το 2020 ήταν πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του Διεθνούς Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Πρόσφατα ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτορας, στη φωτογραφία, του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής.
Ιούνιος του σχολικού έτους 2023 – 2024. Φτάσαμε στο τέλος!
Ήδη διανύουμε τη δέκατη όγδοη χρονιά από την ίδρυση του «Φωτογραφικού Εργαστηρίου» στο 1ο Γενικό Λύκειο Λιβαδειάς.
Οι 56 μαθητές και μαθήτριες που παρακολούθησαν το σχολικό έτος 2023 – 2024 τα μαθήματα φωτογραφίας, του πολιτιστικού προγράμματος «Φωτογραφικό Εργαστήρι», παρουσιάζουν στην ετήσια έκθεσή τους, 39 φωτογραφίες στον εκθεσιακό χώρο του Σχολείου.
Το θέμα της έκθεσης: Real and Imaginery.
«Η φωτογραφία περιγράφηκε κάποτε από τη συγγραφέα και κριτικό Lucy Lippard ως «το να έχεις ένα δάχτυλο του ποδιού στα παγωμένα νερά της αληθοφάνειας». Οι φωτογραφίες, υποστηρίζει η Lippard, μπορεί να είναι μια κοντινή -παρά μια ακριβής- αντανάκλαση της αλήθειας. Η πρόταση αυτή εγείρει μια σειρά από ερωτήματα. Είναι η πραγματικότητα τόσο άβολη που ασχολούμαστε μαζί της μόνο εν μέρει ή από ανάγκη; Μπορεί μια φωτογραφία να δείξει την αλήθεια, και αν το κάνει, ποιανού την αλήθεια δείχνει – του φωτογράφου, του θέματος ή του θεατή; Αν η αλήθεια είναι ο τελικός σκοπός, τι σημαίνει αυτό για τη δημιουργική πρακτική και τα άλλα είδη της φωτογραφίας; Η πρόταση ότι η φωτογραφία ασχολείται μόνο εν μέρει, και κάπως αμήχανα, με την έννοια της αλήθειας αναδεικνύει την πολυπλοκότητα που συναντά κανείς όταν προσπαθεί να συμπεριλάβει σχεδόν οποιαδήποτε επιλογή φωτογραφιών».
Το Πραγματικό και το Φανταστικό (Real and Imaginery) είναι μια έκθεση φωτογραφίας που διερευνά τη διττή φύση της φωτογραφίας. Εξετάζει δύο κύριες προοπτικές: τη φωτογραφία ως τεκμηριωμένη καταγραφή του πραγματικού κόσμου και ως δημιουργία φαντασίας, περιγραφής και ψευδαίσθησης. Αυτή η έκθεση υπογραμμίζει πώς η φωτογραφία μπορεί ταυτόχρονα να καταγράψει την πραγματικότητα και να δημιουργήσει φανταστικούς κόσμους, λειτουργώντας και στις δύο σφαίρες του πραγματικού και του φανταστικού.
Ελπίζουμε ότι οι μαθητές και μαθήτριες το κατάφεραν. Θα το διαπιστώσετε όσοι και όσες επισκεφτείτε την έκθεση των μαθητών και μαθητριών που συμμετέχουν. Σε αυτό το σημείο θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όσες και όσους μας βοηθούν στην προσπάθεια μας, και ιδιαίτερα τον κ. Δαμιανό Μωραΐτη, πρώην εκπαιδευτικό του σχολείου μας, για την ακούραστη διάθεση προσφοράς του.
Εγκαίνια: Τρίτη 25 Ιουνίου 2024, ώρα 20:00.
Λιβαδειά Ιούνιος 2024
Ιωάννης Βελούδιος
Πατήστε στην εικόνα για να δείτε το ηλεκτρονικό βιβλίο της έκθεσης Real and Imaginery
Πατήστε στην εικόνα για να δείτε το ηλεκτρονικό βιβλίο της έκθεσης Ελπίδα
Διασχίζουμε ήδη το καλοκαίρι του 2023.
Εφέτος συμπληρώθηκαν 17 χρόνια από την ίδρυση του «Φωτογραφικού Εργαστηρίου» στο 1o Γενικό Λύκειο Λιβαδειάς.
Οι 40 μαθητές και μαθήτριες που παρακολούθησαν το σχολικό έτος 2022 – 2023 τα μαθήματα φωτογραφίας του πολιτιστικού προγράμματος «Φωτογραφικό Εργαστήρι», παρουσιάζουν, στην ετήσια έκθεσή τους, 40 φωτογραφίες στον εκθεσιακό χώρο του Σχολείου.
Το θέμα της έκθεσης: ΕΛΠΙΔΑ.
Οι δυσκολίες τριγύρω μας φαντάζουν ατελείωτες. Κάθε μέρα ένα κακό νέο, κάθε μέρα ένα βήμα πιο κοντά στην πλήρη υποβάθμιση του πολιτισμού.
Πλέον δεν υπάρχει ελπίδα. . .
Σωστά;
Λάθος.
Η Ελπίδα και η Τέχνη είναι δύο κρίκοι ενωμένοι, ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις. Η Τέχνη είναι κομμάτι της ζωής, είναι ελπίδα και αισιοδοξία. Δημιουργία σημαίνει γένεση. Και οι μαθητές και οι μαθήτριες δημιουργούν. Δημιουργούν χωρίς ιδιοτέλεια, με ευγενή άμιλλα, γιατί είναι ερασιτέχνες. Οι μαθητές και οι μαθήτριες θέλουν φως κι άλλο φως για να πλημμυρίσει ο κόσμος. Έχουν ιδέες και χρειάζονται εμψύχωση. Έχουν φαντασία, τόλμη και θάρρος. Μέσω της φωτογραφίας αναπλάθουν την πραγματικότητα και την μεταμορφώνουν. Με το πνεύμα, με τις γνώσεις, με την Τέχνη που είναι Ελπίδα. Προσπάθησαν να δημιουργήσουν καλές φωτογραφίες. Ελπίζουμε ότι το κατάφεραν. Θα το διαπιστώσετε όσοι και όσες επισκεφτείτε την έκθεση των μαθητών και μαθητριών που συμμετέχουν. Σε αυτό το σημείο θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όσες και όσους μας βοηθούν στην προσπάθεια μας, και ιδιαίτερα τον κ. Δαμιανό Μωραΐτη, πρώην εκπαιδευτικό του σχολείου μας, για την ακούραστη διάθεση προσφοράς του.
Εγκαίνια: Πέμπτη 22 Ιουνίου 2023, ώρα 20:00.
Και επειδή αγαπάμε τα λίγα λόγια φέτος θυμηθήκαμε τον Pablo Neruda:
. . . Η ελπίδα έχει δύο πανέμορφες κόρες.. Την αγανάκτηση και το θάρρος.. Την αγανάκτηση για την πραγματικότητα και το θάρρος για να την αλλάξεις. . .
Συμμετέχουν οι μαθητές–μαθήτριες, με αλφαβητική σειρά:
Ακριδοπούλου Σοφία, Βελαώρα Αργυρώ, Βελαώρα Ισμήνη, Ιωάννου Αλκινόη, Καραμπόγιας Νικόλας, Κατσαβριά Μαριέττα, Καφρίτσα Ιωάννα, Κουτσούμπα Παναγιώτα, Λούκα Φένια, Μαρλάσης Ζήνων, Ντέμου Νεφέλη, Πανουργιάς Γεώργιος, Παντίσκας Αθανάσιος, Παντίσκας Ιωάννης, Παπαγεωργίου Κωνσταντίνα, Παπαθανασίου Μαριάννα, Παπαϊωάννου Μαρία, Παπακωνσταντίνου Βασιλική, Παπαλάμπρος Στέφανος, Παπιώτη Ρίτα, Περγαντίνα Μαριάννα, Πέτσα Γεωργία, Πέτσα Χριστιάνα, Σανιδά Ευγενία, Σιαμανδούρα Ελένη, Σιδηρά Μαριαλένα, Σκοτίδα Βάσια, Σκουρογιάννη Μαρία, Σταυλιώτη Βάλια, Στούμπου Ζωή, Ταζεδάκη Ιωάννα, Τζαβάρα Αγγελική, Τρωγάδας Σπύρος, Χασούρας Κωνσταντίνος
Λιβαδειά Ιούνιος 2023
Ιωάννης Βελούδιος
8η ΜΠΙΕΝΑΛΕ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
10 Δεκεμβρίου 2022 – 21 Μαΐου 2023
Θεματικός προσανατολισμός: Γεωκουλτούρα
Κεντρική έκθεση: Being as Communion
Επιμελήτρια κεντρικής έκθεσης: Μαρία Θάλεια Καρρά
Η Γεωκουλτούρα είναι ο γενικός θεματικός προσανατολισμός που θα διατρέχει όλο το πρόγραμμα της 8ης Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, που ως έννοια συναρτά την καλλιέργεια της γης με την κουλτούρα ως ένα σύνολο πόρων, κειμένων και πρακτικών που διατίθενται στον άνθρωπο για να κατανοήσει τον κόσμο και να δράσει μέσα σε αυτόν.
Όταν προτείνεται η σύζευξη των όρων «γη» και «κουλτούρα» επαναφέρεται στη μνήμη η λατινική προέλευση της λέξης ‘cultura’ από το ρήμα ‘colere’ που σημαίνει «καλλιεργώ» και την αρχική νοηματική σύνδεση της καλλιέργειας της γης με την πνευματική καλλιέργεια, την παιδεία και τον πολιτισμό. Μήπως όμως οι ανάγκες του σημερινού κόσμου μας ωθούν να ξαναβρούμε το χαμένο νήμα της σύνδεσης ανάμεσα στη γη και την κουλτούρα;
Η διαρκής επισφάλεια που βιώνουμε μας κάνει να αντιλαμβανόμαστε τη νέα κανονικότητα ως μιας διαδοχή αλλεπάλληλων κρίσεων στις οποίες οφείλουμε να προσαρμοζόμαστε για να επιβιώνουμε. Η κλιματική κρίση σε συνδυασμό τόσο με την οικονομική, όσο και με την προσφυγική, μας οδηγούν να στρέψουμε ξανά το βλέμμα μας στην αρχική σύνδεση με τη γη, τη διαχείριση των φυσικών πόρων και τα οικονομικά συστήματα με τα οποία οργανώνουμε την παραγωγή, τη διακίνηση, την κατανάλωση και την κερδοφορία. Η στροφή που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια από τις συμβατικές στις βιολογικές μεθόδους καλλιέργειας της γης με στόχο την προστασία της βιοποικιλότητας και της οικολογικής ισορροπίας είναι μια ελπιδοφόρα προοπτική για το μέλλον και προσφέρει μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα δεξαμενή αρχών και πρακτικών για το συνολικό επανασχεδιασμό των σχέσεων ανάμεσα στα είδη που συμβιώνουν στον πλανήτη.
Η διοργάνωση πρόκειται να πραγματοποιηθεί από τις 10 Δεκεμβρίου 2022 έως τις 21 Μαΐου 2023 σε μουσεία και άλλους χώρους της πόλης, υπό τη Διεύθυνση της Θούλης Μισιρλόγλου.
Η Μαρία Θάλεια Καρρά, επιμελήτρια σύγχρονης τέχνης με βάση την Αθήνα, είναι η επιμελήτρια της κεντρικής έκθεσης της 8ης Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, με τίτλο «Being as Communion».
Το επιμελητικό της έργο εστιάζει στη σχέση μεταξύ τέχνης, οικολογίας και κοινοτήτων καθώς και στις πολιτικές του δημόσιου χώρου.
Το 2004 συν-ίδρυσε τον νομαδικό αστικό μη κερδοσκοπικό οργανισμό τέχνης locus athens, ο οποίος τις τελευταίες δύο δεκαετίες επιμελείται εκθέσεις, συζητήσεις, προβολές και εκπαιδευτικά προγράμματα με έμφαση στην παραγωγή νέων καλλιτεχνικών έργων για το δημόσιο χώρο της Αθήνας. Το 2018 συν-επιμελήθηκε τις Γεωμετρίες, μια έκθεση μεγάλης κλίμακας με παράλληλο δημόσιο πρόγραμμα στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 2019 συν-ίδρυσε τον project space TAVROS στην ομώνυμη γειτονιά της Αθήνας με στόχο να δημιουργηθεί ένα νέο ίδρυμα τεχνών που θα προωθεί τους δημιουργικούς συσχετισμούς και θα λειτουργεί ως εστία για διάφορες μικρο-κοινότητες, ερευνώντας πάντα καίρια πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα. Έχει ασχοληθεί παράλληλα ως παραγωγός ταινιών, λ.χ. το Tripoli Cancelled του Νaeem Mohaiemen (βραχεία λίστα για το Βραβείο Turner 2018) και το Araf της Didem Pekün (Ανθρωπιστικό Βραβείο του Φεστιβάλ Σαράγεβο 2019) καθώς και το Disturbed Earth (2021) της ίδιας καλλιτέχνιδας. To 2021 ήταν μέλος της κριτικής επιτροπής του 23ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
GRACELAND. Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΜΙΑΣ ΑΒΕΒΑΙΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ
Ένα συλλογικό προτζεκτ των Ράνια Εμμανουηλίδου, Φανή Μπουντούρογλου, Ευαγγελία Ψωμά
10.12.2022 – 23.04.2023
MOMus-Πειραματικό Κέντρο Τεχνών
Σε μία εποχή που η κρισιακή συνθήκη λαμβάνει οντολογικές διαστάσεις, η επιστροφή στα ιδεώδη του ανθρωπισμού και σε ένα «βραδύτερο» παρελθόν μέσα από την κριτική μιας δίχως τέλος προόδου, την επανασύνδεση με τα μέσα παραγωγής, την επανεκτίμηση του μόχθου της παραγωγικής διαδικασίας και την επαναφορά της σχέσης ανθρωπότητας και φύσης, φαντάζουν ως διέξοδος από την αβεβαιότητα.
Στο πλαίσιο αυτό τρεις γυναίκες εικαστικοί, εκκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες, δημιουργούν με ποικίλα εικαστικά μέσα, ένα συλλογικό έργο εν εξελίξει, έναν κοινό τόπο καλλιτεχνικής συμβίωσης και προσκαλούν το κοινό σε μια εμβυθιστική εμπειρία. Σε αντίθεση με την μηχανιστική θεώρηση που θέλει τη φύση ως κάτι διαφορετικό από το κυρίαρχο, που πρέπει να κατακτηθεί και να υποταχθεί, στη Graceland η φύση προσεγγίζεται με σεβασμό και της αποδίδονται ξανά οι μαγικές ιδιότητες της τροφοδότριας μάνας.
Μέσα από πειραματισμούς με τεχνικές παραγωγής χαρτιού και βιοπλαστικού, καλλιέργειας κρυστάλλων, φυτεύσεων, ριζωμάτων και αεικαλλιέργειας διερευνώνται οι συνδέσεις μεταξύ της καταστροφής της γης και της πατριαρχικής και καπιταλιστικής ηγεμονίας που αγνοεί την ηθική προτεραιότητα της ανάγκης του φροντίζειν.
Παράλληλα, παρουσιάζεται στο χώρο του εργαστηρίου η διαδικασία της καλλιτεχνικής πρακτικής, που βασίζεται στον πειραματισμό, τον διάλογο, τη συνεργασία, την διερεύνηση παραδοσιακών τεχνικών, την συμπαραγωγή γνώσης και καλλιτεχνικού έργου, την επιστημονική έρευνα πάνω σε νέα, βιώσιμα υλικά και πρώτες ύλες και την παρατήρηση της φύσης σε ρόλο δημιουργού.
Καλλιτέχνιδες: Ράνια Εμμανουηλίδου, Φανή Μπουντούρογλου, Ευαγγελία Ψωμά
Επιμέλεια: Άννα Μυκονιάτη
8Η ΜΠΙΕΝΑΛΕ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Έκθεση «Χρήστος Δικαιάκος. Ο κόσμος ως ανοιχτό στούντιο»
MOMus-Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης (Αποθήκη Α’, Προβλήτα Α’, λιμάνι Θεσσαλονίκης)
23 Φεβρουαρίου – 04 Ιουνίου 2023
Εγκαίνια: Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2023, 20:00
Ξενάγηση για το ευρύ κοινό από τον φωτογράφο: Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2023, 19:00
Τι μπορεί να συνδέει τα περίχωρα του Βανκούβερ στα τέλη της δεκαετίας του 1960, τεράστιους, κομμένους κορμούς δέντρων από την ακτή Locarno και τελετές αυτόχθονων πληθυσμών στον Καναδά, τη φύση δίπλα από την Αττική Οδό στην Αθήνα, όψεις διαλογής φρούτων, ηχολήπτες που ηχογραφούν των ήχο των δέντρων, μια λαϊκή αγορά στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, δύο γυναίκες από το Αφγανιστάν και ένα μικρό αγόρι με φόντο την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα με σκαλωσιές; Όλα αυτά μπορεί να φαίνονται ασύνδετα, φέρουν όλα όμως το φωτογραφικό βλέμμα του Ελληνοκαναδού Χρήστου Δικαιάκου, ενός σημαντικού καλλιτέχνη της διασποράς, και είναι μόνο κάποιες από τις επιλογές από φωτογραφικές σειρές των πέντε τελευταίων δεκαετιών του έργου του στην πρώτη του αναδρομική έκθεση στην Ελλάδα, στο πλαίσιο της 8ης Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης.
Η έκθεση «Χρήστος Δικαιάκος. Ο κόσμος ως ανοιχτό στούντιο» πρόκειται να παρουσιαστεί στο MOMus-Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης (Αποθήκη Α, Προβλήτα Α’, λιμάνι), από τις 23 Φεβρουαρίου έως τις 04 Ιουνίου 2023.
Τα εγκαίνια της έκθεσης θα πραγματοποιήσει ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης Κωνσταντίνος Ζέρβας την Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2023 στις 20:00, ο οποίος και θα τιμήσει τον φωτογράφο για το πολυετές του έργο.
Θα προηγηθεί ανοιχτή ξενάγηση για το ευρύ κοινό στις 19:00 από τον Χρήστο Δικαιάκο, στα αγγλικά με διαδοχική διερμηνεία.
Γεννημένος στη Θεσσαλονίκη ο Χρήστος Δικαιάκος μετανάστευσε από τα παιδικά του χρόνια στον Καναδά για να αναδειχθεί σε εξέχουσα μορφή της καλλιτεχνικής σκηνής του Βανκούβερ ήδη από τη δεκαετία του 1970. Είναι γνωστός για το έργο του στη φωτογραφία, τη γλυπτική και τις καλλιτεχνικές εγκαταστάσεις. Είναι μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας Τεχνών του Καναδά και έχει λάβει πολλά βραβεία και υποτροφίες για το έργο του. Έχει επίσης διδάξει σε διάφορα πανεπιστήμια και κολέγια στον Καναδά.
Ζητήματα μνήμης, ιστορίας και διαχείρισης του φυσικού αλλά και του ανθρωπογενούς περιβάλλοντος θίγονται στο έργο του μέσα από μια οπτική που επιζητά μια βαθύτερη και διαφορετική προσέγγιση προς το περιβάλλον. Στις φωτογραφίες του αποτυπώνεται η διαρκής διείσδυση του πολιτισμού στη φύση, με τον σύγχρονο πολιτισμό να εξαπλώνεται συρρικνώνοντας τις γηγενείς κουλτούρες.
Επιμέλεια έκθεσης: Ηρακλής Παπαϊωάννου, Επιμελητής MOMus-Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Χρήστος Δικαιάκος είναι Καναδός καλλιτέχνης ελληνικής καταγωγής. Γεννημένος το 1946 στη Θεσσαλονίκη, όπου ο πατέρας του εργαζόταν ως μηχανικός στο εργοστάσιο Υφανέτ, μετανάστευσε στο Βανκούβερ σε ηλικία εννέα ετών. Εκεί σπούδασε Τέχνη και ιστορία της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο της British Columbia, όπου γνώρισε επίσης την Sophie, σύντροφο της ζωής του από τότε. Ο Δικαιάκος συνέβαλε στην εξέλιξη της «σχολής» Vancouver Photoconceptualism. Το έργο του πραγματεύεται την τοπική ιστορία, τη συνθήκη της νεωτερικότητας και τις κοινωνικο-οικονομικές σχέσεις συγκεκριμένων τόπων. Το έργο του έχει παρουσιαστεί εκτενώς στον Καναδά και διεθνώς.
Με το φωτογραφικό του πρότζεκτ Sites and Place Names (1991, 2015) έγινε ο πρώτος Καναδός καλλιτέχνης που φωτογράφισε αστικά τοπία της Βόρειας Αμερικής με σκοπό να εμπλέξει σ’ αυτά την προ-αποικιακή ιστορία του τόπου. Το πρότζεκτ επεκτάθηκε στην Αθήνα, το Βερολίνο, το Σασκατούν και τη Θεσσαλονίκη. Πιο πρόσφατα, ο Δικαιάκος οργάνωσε την περιοδεύουσα έκθεση Pâtisserie Duchamp / Puis-je fumer? (2011) για το McMaster Museum of Art, στην οποία ξεδίπλωσε το επί τέσσερις δεκαετίες ενδιαφέρον του για το έργο και τον στοχασμό του Marcel Duchamp. Στο πρότζεκτ αυτό συνδύασε σχέδιο, κολλάζ, γλυπτική και φωτογραφία, αντλώντας από την παράδοση του Γαλλοαμερικανού καλλιτέχνη. Ακολούθως, η σειρά Nature Morte (2014) αναπαράστησε σε βάθος τα οικονομικά και περιβαλλοντικά ζητήματα των καλλιεργειών μήλου στην περιοχή του νότιου Οκάναγκαν της British Columbia. Σε συνδυασμό με σειρές όπως η Urban Nomadic Homelessness (2005-2009), είναι προφανές πως η διαρκής πρόθεσή του ήταν να προβληματίσει τον θεατή για τις κοινωνικές και ιστορικές περιπλοκές της αστικής κατοίκησης.
Παράλληλα με την καλλιτεχνική του δραστηριότητα ο Δικαιάκος και η οικογένειά του άνοιξαν το εστιατόριο Κοσμάς το 1982 στο Βανκούβερ, το πρώτο ελληνικό εστιατόριο στην πόλη που αναζητούσε την αυθεντική ελληνική κουζίνα. Η επιχείρηση στέφθηκε από επιτυχία και έγινε τόπος συνάντησης καλλιτεχνών καθώς ο Δικαιάκος, η γυναίκα του Sophie και η αδελφή του Αλεξάνδρα προσέφεραν μια ποιότητα φιλοξενίας που συμβάδιζε με τη στάση του προς την τέχνη, τον κοινωνικό της ρόλο, και την αυτόχθονα παράδοση.
Το 2000, ο Δικαιάκος συνεργάστηκε με τον αρχιτέκτονα Noel Best στη δημόσια ανάθεση The Lookout στο Βανκούβερ. Το έργο του βρίσκεται σε δημόσιες συλλογές όπως θεσμών όπως το Museum of Canadian Contemporary Art, η National Gallery of Canada, η Vancouver Art Gallery, η Morris and Helen Belkin Art Gallery, το Canadian Museum of Contemporary Photography και το Μουσείο Βορρέ στην Ελλάδα.
Διαγωνισμός Φωτογραφίας ΕΚΟΜΕ-Η Ελλάδα ένα κινηματογραφικό στούντιοe
Το ΕΚΟΜΕ ανακοινώνει τον 1ο Ανοιχτό Διαγωνισμό Φωτογραφίας που διεξάγεται με χρηματοδότηση από το Επιχειρησιακό Πρόγραμμα ΕΠΑνΕΚ 2014-2020 του ΕΣΠΑ και θέμα: «Τοποθεσίες για γυρίσματα οπτικοακουστικών παραγωγών (Film Locations)». Στόχος του Ανοιχτού Διαγωνισμού Φωτογραφίας είναι η ανάδειξη της Ελλάδας ως ενός ποικιλόμορφου τοπίου, ιδανικού για κινηματογραφικά γυρίσματα.
Το ΕΚΟΜΕ προσκαλεί ερασιτέχνες και επαγγελματίες φωτογράφους να απεικονίσουν με ιδιαίτερη, κινηματογραφική ματιά, τοπία της Ελλάδας, διεκδικώντας χρηματικά έπαθλα σε κάθε μία από τις συνολικά 10 κατηγορίες του διαγωνισμού (Αστικό τοπίο, Φυσικό τοπίο, Σύγχρονο τοπίο, Στοιχεία άλλης εποχής, Συνδυασμός παλιού – νέου, Χώροι ιστορικού ενδιαφέροντος, Μελαγχολικό τοπίο, Δρόμοι, Θέα, και Βιομηχανικό τοπίο). Δικαίωμα συμμετοχής έχουν φυσικά πρόσωπα που διαμένουν νόμιμα στη χώρα και έχουν συμπληρώσει το δέκατο όγδοο έτος της ηλικίας τους.
Ο Διαγωνισμός χωρίζεται σε δύο χρονικές περιόδους, την εαρινή και τη φθινοπωρινή, με σκοπό την αποτύπωση των διαφορετικών τοπίων της Ελλάδος και των διαφορετικών εικόνων που παρουσιάζουν ανά εποχή.
Οι συμμετέχοντες υποβάλλουν μία φωτογραφία για κάθε θεματική κατηγορία και έχουν δικαίωμα συμμετοχής σε περισσότερες από μία ή και σε όλες τις κατηγορίες.
Δηλώσεις συμμετοχής μέχρι τις 18/7/2022.
Διαβάστε αναλυτικά τους όρους του Διαγωνισμού, τις προϋποθέσεις συμμετοχής και τα έπαθλα στην ιστοσελίδα https://photocontest.ekome.media/
Διαβάστε το πλήρες Δελτίο Τύπου εδώ.
Διαβάστε περισσότερα για το έργο δημιουργίας εθνικού πλαισίου ανάπτυξης της επιχειρηματικότητας στην οπτικοακουστική παραγωγή εδώ
https://fotoperiplaniseis.wordpress.com/
Henri Cartier-Bresson
18 μαθητές/τριες του φωτογραφικού εργαστηρίου επισκέφτηκαν το MOMus-Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης στις 8 Απριλίου 2022. Ξεναγήθηκαν από την εξαιρετική κ. Μαρία Κοκορόσκου στη Έκθεση «landscape stories».
landscape stories
Έκθεση «landscape stories»
Απόψεις της σύγχρονης ελληνικής φωτογραφίας τοπίου
MOMus-Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης
(Αποθήκη Α’, Προβλήτα Α’, λιμάνι Θεσσαλονίκης)
8 Μαρτίου – 28 Αυγούστου 2022
Αρχαιολογικοί χώροι ιδωμένοι από drone, o Μαραθώνας ως τόπος καθημερινών χρήσεων που υπερβαίνουν το ιστορικό του φορτίο, τοπία αναστατωμένα από την αγωνία προσφύγων που τα διέσχισαν ή τα κατοίκησαν προσωρινά τα τελευταία χρόνια, το οροπέδιο του Λασιθίου σκεπασμένο απο την πάχνη της ιστορίας, κάναβοι εικόνων με μικροτοπία ενδημικής χλωρίδας, τόποι υπό την τουριστική επιρροή και την ανθρώπινη οικιστική παρέμβαση, τοπία στον απόηχο της πυρκαγιάς, τοπία με κυρίαρχο το υγρό στοιχείο, είναι μόνο κάποια από τα στοιχεία που αποτυπώνονται στις φωτογραφίες των 19 φωτογράφων στη νέα έκθεση-παραγωγή του MOMus-Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης με τίτλο «landscape stories». Η έκθεση που θα διαρκέσει από τις 8 Μαρτίου έως τις 28 Αυγούστου 2022, επιχειρεί να παρουσιάσει σύγχρονες προσεγγίσεις του ελληνικού τοπίου, εξετάζοντας τη φυσική και περιαστική εκδοχή του και όχι την αστική. Έμφαση δίνεται σε εργασίες των τελευταίων δυο δεκαετιών, ενώ παράλληλα επιχειρείται η ανάδειξη του έργου μιας γενιάς νεότερων ή λιγότερο εδραιωμένων στον εγχώριο τοπιογραφικό κανόνα καλλιτεχνών. Με αυτόν τον τρόπο φανερώνεται τόσο το εύρος της φωτογραφικής σκηνής της χώρας όσο και οι προβληματισμοί που αφορούν το κοινότοπο τοπίο, την προστασία του περιβάλλοντος, την εμπλοκή του τοπίου με την ιστορία και τον μύθο, την κριτική ανάγνωση του τουριστικού φαινομένου κ.ά.
Ο επιμελητής της έκθεσης Ηρακλής Παπαϊωάννου επισημαίνει τις απαρχές της τοπιογραφίας και την εφαρμογή της στον ελλαδικό χώρο: «Η τοπιογραφία αναδύθηκε ως πάρεργο στο φόντο ζωγραφικών έργων στην πρώιμη Αναγέννηση, αλλά ως αυτόνομο θέμα καθιερώθηκε μόλις στα μέσα του 16ου αιώνα. Στην Ελλάδα εμφανίστηκε το τελευταίο τέταρτο του 19ού αιώνα και εδραιώθηκε, με νατουραλιστική τουλάχιστον πιστότητα, τον 20ό χάρη στη φωτογραφία. Είχε προηγηθεί το 19ο αιώνα η ευρεία κυκλοφορία του φωτογραφικού τοπίου μετ’ ερειπίων, που επικύρωνε το νεοελληνικό ιδεολόγημα της αρχαιολατρίας.
Το έργο του Ελβετού Fred Boissonnas στις αρχές του 20ού αιώνα και το αντίστοιχο μεσοπολεμικό της Nelly’s έπαιξαν αντίστοιχα κεντρικό ρόλο: βαπτισμένα στην ιστορία, τη λαογραφία και τη μυθολογία συνέβαλαν ώστε το τοπίο, ακόμη και άνευ ερειπίων, να ανελιχθεί σε πυλώνα του επίσημου εθνικού αφηγήματος, μαζί με την αύρα των εικονογραφημένων περιοδικών της περιόδου που είχαν αρχίσει να φιλοξενούν ερασιτεχνικές φωτογραφίες τοπίου. Μεταπολεμικά το νησιωτικό τοπίο, στη φυσική και εικονική του εκδοχή, αξιοποιήθηκε ως όχημα ανάπτυξης του μαζικού τουρισμού. Ακολούθησαν άξιοι φωτογράφοι που κατέγραψαν πολλές και διαφορετικές πτυχές της φωτογραφίας τοπίου στη χώρα».
Επιμέλεια: Ηρακλής Παπαϊωάννου, επιμελητής MOMus-Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης
Συμμετέχοντες φωτογράφοι: Κωνσταντίνος Γδοντάκης, Γιώργος Γιατρομανωλάκης, Κατερίνα Διγώνη, Κώστας Καψιάνης, Δημήτρης Κοιλαλούς, Μπάμπης Κουγεμήτρος, Γιάννης Κουκουράκης, Πέτρος Κουμπλής, Γιάννης Κωνσταντίνου, Ηλιάνα Μεϊντάνη, Περικλής Μπούτος, Ρέα Παπαδοπούλου, Κοσμάς Παυλίδης, Αχιλλέας Τηλέγραφος, Κωνσταντίνος Τούντας, Μαρίνος Τσαγκαράκης, Πάνος Χαραλαμπίδης και Μαίρη Χαιρετάκη, Jeff Vanderpool
Η έκθεση συνοδεύεται από δίγλωσσο κατάλογο.
Ξεναγήσεις: Πέμπτη 7, 14 και 28 Απριλίου, 18:00
Η είσοδος στο μουσείο γίνεται μόνο με πιστοποιητικό εμβολιασμού ή νόσησης (εντός τελευταίων τριών μηνών). Η χρήση της μάσκας είναι υποχρεωτική.
ΒΟΙΩΤΙΑ ΛΙΜΝΕΣ ΥΛΙΚΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΙΜΝΗ – ΣΥΣΤΗΜΑ ΒΟΙΩΤΙΚΟΥ ΚΗΦΙΣΟΥ – ΚΑΤΑΒΟΘΡΑ ΑΛΙΑΡΤΟΥ
Προσπαθούμε να αναζητήσουμε την ομορφιά και την αρμονία, ώστε να συμβάλλουμε στον εκλεπτυσμό της μαθητικής κοινότητας και να την μυήσουμε στο ιδανικό του αισθητικά άρτιου. Και επειδή αγαπάμε τα λίγα λόγια φέτος θυμηθήκαμε τον Mark Rothko: «Η τέχνη είναι μια περιπέτεια σε έναν άγνωστο κόσμο, που μπορεί να εξερευνηθεί μόνο από αυτούς που είναι πρόθυμοι να αναλάβουν κινδύνους»
Προσπαθούμε να αναζητήσουμε την ομορφιά και την αρμονία, ώστε να συμβάλλουμε στον εκλεπτυσμό της μαθητικής κοινότητας και να την μυήσουμε στο ιδανικό του αισθητικά άρτιου. Και επειδή αγαπάμε τα λίγα λόγια φέτος θυμηθήκαμε τον Eduard Fuchs: Ασφαλώς, στα σημερινά μουσεία αυτό το είδος του συλλέγειν συναρτάται με τη χωρικότητα. Αλλά αυτή […] η εξάρτηση δεν μπορεί να αλλάξει τίποτε στο γεγονός ότι με αυτόν τον τρόπο αποκτούμε μια ατελή […] αντίληψη για την κουλτούρα του παρελθόντος. Το βλέπουμε[…] ντυμένο με εορταστική φορεσιά[…] και μόνο πολύ σπάνια με τα, ως επί το πλείστον φτωχικά, ρούχα της δουλειάς.
Θεσσαλονίκη 28 – 30 Μαρτίου 2019
Capitalist Realism – Συντελεσμένο Μέλλον
Στη φετινή διοργάνωση της Thessaloniki PhotoBiennale 2018, την κεντρική έκθεση με τίτλο Capitalist Realism επιμελείται η Πηνελόπη Πετσίνη με βοηθό επιμελητή τον Φώτη Μηλιώνη. Διαρθρωμένη σε δύο μεγάλες ενότητες που φιλοξενούνται στους χώρους του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης και του Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, η έκθεση επιχειρεί να αναδείξει ζητήματα που συντελούν στη δημιουργία ή στην επιδείνωση των οικονομικών κρίσεων στο διεθνές περιβάλλον, σε σύγχρονο και ιστορικό ορίζοντα.
Η έκθεση Capitalist Realism εμπνέεται υπό την ευρεία έννοια από τον όρο που εισήγαγε ο Μark Fisher στο ομώνυμο βιβλίο του. Αν ο μεταμοντερνισμός αποτέλεσε την πολιτισμική λογική του ύστερου καπιταλισμού, όπως ισχυρίστηκε ο Frederic Jameson, ο καπιταλιστικός ρεαλισμός αποτελεί σήμερα την πολιτισμική λογική του δόγματος TINA (There Is No Alternative) –την αυτοεκπληρούμενη προφητεία της Μάργκαρετ Θάτσερ ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική», που αποδείχτηκε το πιο περιληπτικό σλόγκαν για το σύγχρονο καπιταλιστικό σύστημα που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Ζώντας σε ένα ατελείωτο «αιώνιο τώρα», δεν φαίνεται πλέον να μπορούμε να φανταστούμε ένα μέλλον που μπορεί να είναι διαφορετικό από το παρόν. Όπως λέει ο ίδιος ο Fisher, «είναι ευκολότερο να φανταστεί κανείς το τέλος του κόσμου παρά το τέλος του καπιταλισμού».
Στην πρώτη ενότητα, η έκθεση εστιάζει στην περίοδο μετά το 1989, μετά δηλαδή την κατάρρευση του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού και τις καπιταλιστικές τραπεζικές κρίσεις που ακολούθησαν οι οποίες ενίσχυσαν το σύστημα αντί να το υπονομεύσουν. Σε γενικές γραμμές καταδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο ο καπιταλισμός έχει έκτοτε αυτοπαρουσιαστεί με επιτυχία ως το μόνο ρεαλιστικό πολιτικοοικονομικό σύστημα, ακόμη και στην πιο ανελέητα αρπακτική του εκδοχή: την πρόσφατη οικονομική κρίση στη Νότια Ευρώπη. Περιλαμβάνει εργασίες που πραγματεύονται τις εσωτερικές αντιθέσεις του συστήματος, όπως αστική και εργατική τάξη, φτώχεια και πλούτος, ανάπτυξη και κρίση, βιομηχανική ανάπτυξη και οικολογική καταστροφή.
Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: Carlos Ayesta & Guillaume Bression (VE/FR), Stefen Chow & Lin Huiyi (SG/CN), Πέτρος Ευσταθιάδης, Greg Girard (CA), Nick Hannes (BE), Jacqueline Hassink (NL), Mishka Henner (UK), Johnny Miller (US), Χρήστος Καπάτος, Πάνος Κοκκινιάς, Richard Misrach (US), Sejin Moon (UK), Μανώλης Μπαµπούσης, Freya Najade (DE/UK), Trevor Paglen (US), Mark Peterson (US), Πάρις Πετρίδης, Anna Skladmann (DE), Carlos Spottorno (ES), Julian Stallabrass (UK), Paolo Woods & Gabriele Galimberti (IT), Rufina Wu & Stefan Canham (HK/DE), Κώστας Χριστόπουλος (HK/DE)
Παρελθόν Διαρκείας
Το δεύτερο μέρος της έκθεσης προσεγγίζει το καπιταλιστικό σύστημα με όρους ιστορικούς, καταγράφοντας ή ανακαλώντας αυταρχικά καθεστώτα του παρελθόντος, και δίνοντας έμφαση σε αντιθέσεις όπως αυτές μεταξύ κέντρου/περιφέρειας, αποικιοκρατών/αποικιοκρατούμενων και ούτω καθεξής. τα έργα εδώ χρησιμοποιούν το σχήμα της εξάρτησης για να αντιμετωπίσουν το σύστημα, πολλά από αυτά μέσα από την πραγμάτευση της έννοιας του αρχειακού και της σύνδεσής τους με τη δημόσια ιστορία και μνήμη.
Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: Νικόλας Βεντουράκης, Paula Luttringer (AR), Susan Meiselas (US), Ang Song Nian (SG), Rosângela Rennó (BR), Andrea Stultiens (NL), Marvin Tang (SG), Woong Soak Teng (SG), Γιάννης Ψυχοπαίδης, Robert Zhao (SG)
Capitalist Realism – Συντελεσμένο Μέλλον
Διάρκεια: 28/09/2018 – 10/04/2019
Χώρος: Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης
Ημέρες & ώρες: Τρίτη-Πέμπτη, Σάββατο, Κυριακή 11:00-19:00, Παρασκευή 11:00-22:00
Με την υποστήριξη του Goethe Institute in Thessaloniki
Capitalist Realism – Παρελθόν Διαρκείας
Διάρκεια: 28/09/2018 – 25/10/2018 Εγκαίνια: 28/09/2018, 20:00
Χώρος: Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης
Ημέρες & ώρες: Τρίτη, Τετάρτη, Παρασκευή-Κυριακή 10:00-18:00, Πέμπτη 10:00-22:00
Επιμέλεια: Πηνελόπη Πετσίνη
Βοηθός επιμελητής: Φώτης Μηλιώνης
Αξίζει να σημειωθεί ότι η έκδοση Capitalist Realism που συνοδεύει την κεντρική έκθεση της Thessaloniki PhotoBiennale 2018 αποτελεί σύμπραξη του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης με τις Εκδόσεις του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.
*Φωτογραφία: Paolo Woods – Gabriele Galimberti, Marina Bay Sands Hotel, Σιγκαπούρη, από τη σειρά «The Heavens», 2015, Capitalist Realism | Συντελεσμένο Μέλλον, ΜΦΘ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΙΟΛΑΣ: Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ / ALEXANDER IOLAS: THE LEGACY
Αλέξανδρος Ιόλας: έχει χαρακτηριστεί ως ένας από τους πιο επιδραστικούς ανθρώπους της τέχνης από το 1950 και ως τα τέλη της δεκαετίας 1970, ο οποίος όμως δεν έχει τιμηθεί δεόντως στην Ελλάδα, σε αντίθεση με αυτό που συμβαίνει ολοένα και περισσότερο στο εξωτερικό. Η παραδοξολογία αυτή σχετίζεται με την άτυχη καταγραφή του Ιόλα στη μνήμη ειδικά του ελληνικού κοινού, καθώς η πρόθεση της δωρεάς συλλογών του στο ελληνικό κράτος δεν ευοδώθηκε τελικώς και ελάχιστα αρχεία έχουν σωθεί εντός ελληνικού εδάφους.
Αλέξανδρος Ιόλας: αντισυμβατικός, κοσμοπολίτης άνδρας της ελληνικής διασποράς, αντιφατικός, παθιασμένος, λάτρης των πολιτισμών του κόσμου από την Αρχαιότητα και την Αναγέννηση μέχρι τη σύγχρονη τέχνη, από την Κίνα μέχρι την Αμερική, από τη βυζαντινή τέχνη μέχρι την νεωτερικότητα, λάτρης των εκκεντρικών ρούχων και των ξεχωριστών αντικειμένων.
Αλέξανδρος Ιόλας: ο άνθρωπος ο οποίος ένωσε το χορό με τις εικαστικές τέχνες, τη ζωγραφική με τις παραστατικές τέχνες, έζησε μεγάλες στιγμές των μητροπολιτικών καλλιτεχνικών κέντρων, ήρθε αντιμέτωπος με την ελληνική «κοινωνία του θεάματος» και μέρος του κίτρινου τύπου, στην προσπάθειά του να μεταστρέψει τις αισθητικές αξίες της ελληνικής κοινωνίας.
Αλέξανδρος Ιόλας: ίσως ο μοναδικός σημαντικός κρίκος που συνδέει την ελληνική συμμετοχή στα παγκόσμια γεγονότα των εικαστικών τεχνών του 20ού αιώνα, ο οποίος περιβλήθηκε με την αχλύ και το κύρος του μύθου και του οποίου την σημερινή υπόσταση συγκροτούν περισσότερο δευτερογενείς ατομικές αφηγήσεις παρά πρωτογενή τεκμήρια. .
Αλέξανδρος Ιόλας: Τη συλλογική μνήμη του διασώζει το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.
Τριάντα χρόνια μετά το θάνατό του, το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης διοργανώνει την έκθεση-αφιέρωμα στον Αλέξανδρο Ιόλα με τίτλο «Αλέξανδρος Ιόλας: Η κληρονομιά». Ενταγμένη στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Δημητρίων 2018 του Δήμου Θεσσαλονίκης, η έκθεση θα αναδείξει τη δικτύωση του Αλέξανδρου Ιόλα σε καλλιτεχνικό και κοινωνικό επίπεδο, τη δραστηριότητα και την προσωπικότητά του, μέσα από πλούσιο οπτικό, ερευνητικό και αρχειακό υλικό, μέρος του οποίου παρουσιάζεται για πρώτη φορά. Κυρίως όμως εστιάζει στην ενασχόλησή του με τη σύγχρονη τέχνη και ειδικά στην αποκαλυπτική σχέση του με μια πληθώρα καλλιτεχνών, πολύ διαφορετικών μεταξύ τους. Από τον de Chirico στον Man Ray, από τον Χατζηκυριάκο-Γκίκα στον Victor Brauner και τον Τάκι, από τον Calder στον Jean Tinguely, από τον Magritte στον Pino Pascali και τον Martial Raysse, από τον Modigliani στον Warhol, η διαδρομή που διένυσε ο Ιόλας μέσα στον καλλιτεχνικό χώρο, δεν αποτυπώνει μόνο υποκειμενικές προτιμήσεις, αλλά και ένα οξύ βλέμμα, διαρκώς ανοιχτό στην καλλιτεχνική έκφραση. Με σταθερή αγάπη προς το έργο τέχνης ως αντικείμενο, ο Ιόλας διατήρησε αμείωτα τα ανακλαστικά του απέναντι στις καλλιτεχνικές αναζητήσεις μετά τον πόλεμο, όταν συνολικό ζητούμενο ήταν η δημιουργία μιας νέας οπτικής και πολιτισμικής πραγματικότητας, προκειμένου να μεταστραφεί το κλίμα απογοήτευσης από την εξέλιξη της ζωής. Ειδικά στις δεκαετίες 1960 και 1970, οι αναρίθμητες εκθέσεις που παρουσίασε αποδεικνύουν την καθοριστική δράση του στο διεθνές καλλιτεχνικό περιβάλλον, αλλά και την υποστήριξη από μέρους του της νέας καλλιτεχνικής έκφρασης.
Η έκθεση παρουσιάζει και την πλούσια εκδοτική δραστηριότητα του Αλέξανδρου Ιόλα μέσα από ένα πλούσιο αρχείο καταλόγων που συνόδευσαν τις εκθέσεις του, ο ειδικός σχεδιασμός των οποίων τεκμηριώνει μέρος της τυπογραφικής ιστορίας, αλλά ταυτόχρονα αναδεικνύει το ειδικό ενδιαφέρον του για τα συγκεκριμένα έντυπα ως αυτόνομα έργα τέχνης.
Στο πλαίσιο αυτό, πέραν των καταλόγων, αφισών, του οπτικού, ερευνητικού και αρχειακού υλικού, η έκθεση συμπεριλαμβάνειι τόσο τα έργα της δωρεάς του Ιόλα προς το ΜΚΣΤ (μετέπειτα ΜΜΣΤ), όσο και έργα σημαντικών καλλιτεχνών από δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές, αρκετά από τα οποία παρουσιάζονται για πρώτη φορά δημοσίως.
Όπως σημειώνει η διευθύντρια του ΜΜΣΤ, Θούλη Μισιρλόγλου, «ο άνθρωπος που έδειξε μοναδικό ενδιαφέρον για όλες τις όψεις του πολιτισμού, αρχαίου, κυρίως όμως σύγχρονου, ο άνθρωπος που δεν γνώριζε όρια, όχι μόνο καλλιτεχνικά, αλλά και εθνικά, ένας άνθρωπος πολύγλωσσος, με αναρίθμητες ταυτότητες, θα είναι το τιμώμενο πρόσωπο της νέας έκθεσης του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και της Θεσσαλονίκης για το φθινόπωρο του 2018. Ειδικά μάλιστα, όταν το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και η Θεσσαλονίκη του οφείλουν πολλά: η δωρεά έργων της συλλογής του είναι εκείνη που επέτρεψε την ίδρυση του Μακεδονικού Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης, το οποίο μετεξελίχθηκε στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Η δωρεά του Ιόλα αποτέλεσε τον θεμέλιο λίθο που επέτρεψε να ‘χτιστεί’ το πρώτο μουσείο σύγχρονης τέχνης της Ελλάδας και μαζί η πρώτη συλλογική ανανεωτική προσπάθεια και συμβολή στην αναθεώρηση της πολιτισμικής και καλλιτεχνικής σύγχρονης ιστορίας».
Έτσι, κληρονομιά του Ιόλα σαφώς δεν είναι μόνο το υλικό μέρος των δωρεών του, αλλά και η κοσμοπολίτικη κουλτούρα του, η ανανέωση των εμπειριών της περιπέτειας, της τόλμης, του απρόβλεπτου, αλλά και της συγκίνησης μέσα από τη σύγχρονη τέχνη.
Η έκθεση που διοργανώνει το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης κατά το φθινόπωρο του 2018 είναι η διεθνώς πρώτη εκτεταμένη έκθεση που αφιερώνεται στον μαικήνα αυτόν της τέχνης και αποτελεί και τον προάγγελο του εορτασμού των 40 χρόνων του πρώτου μουσείου σύγχρονης τέχνης της Ελλάδας, που θα εορταστούν εντός του 2019. Την ίδια στιγμή η έκθεση αποτελεί και ένα φόρο τιμής σε μια πλειάδα καλλιτεχνών, που συνεργάστηκαν με τον Ιόλα και εξακολουθούν μέχρι σήμερα να εμπλουτίζουν την σύγχρονη πολιτιστική κληρονομιά της Ελλάδας.
Στην έκθεση παρουσιάζονται σχεδόν 100 έργα των:
Αλέξης Ακριθάκης (GR, 1939-1994) / Δημήτρης Αληθεινός (GR, 1945) / Ανδρέας Βούσουρας (GR, 1957) / Victor Brauner (FR/RO, 1903 –1966) / Alexander Calder (US, 1898-1976) / Giorgio de Chirico (IT, 1888-1978) / Robertο Crippa (IT, 1921-1972) / DAS (Επαμεινώνδας Δασκαλόπουλος) (GR, 1952) / Nίκος Ζουμπούλης_Τίτσα Γραικού (GR, 1953_1951) / Όπυ Ζούνη (GR, 1941-2008) / Novello Finnotti (IT, 1939) / Lucio Fontana (IT, 1899-1968) / Μαρίνα Καρέλλα (GR, 1940) / Μάρα Καρέτσου [Mara Karetsos] (GR, 1944) / Tom Keogh (USA, 1922-1980) / Γιώργος Λαζόγκας (GR, 1945) / Herbert List (GE, 1903-1975) / René Magritte (FR, 1898 – 1967) / Κατερίνα Μαρούδα (GR, 1958) / Eliseo Mattiacci (IT, 1940) / Richard de Menocal (USA, 1919-1995) / Amedeo Modigliani (IT, 1884-1920) / Γιάννης Μπουτέας (GR, 1941) / Dennis Oppenheim (US, 1938-2011) / Κώστας Πανιάρας (GR, 1934-2014) / Pino Pascali (IT, 1935-1968) / Παύλος (GR, 1930) / Petros (GR, 1928) / Robert Rauschenberg (USA, 1925-2008) / Jean-Pierre Raynaud (FR, 1939) / Man Ray (US, 1890-1976) / Martial Raysse (FR, 1936) / Niki de Saint Phalle (FR, 1930-2002) / Lisa Sotilis (GR/IT) / Harold Stevenson (US, 1929) / Τάκις (GR, 1925) / Jean Tinguely (SE, 1925-1991) / Χρήστος Τζίβελος (GR, 1949-1995) / Στέργιος Τσιούμας (GR, 1954) / Κώστας Τσόκλης (GR, 1930) / Andy Warhol (US 1928-1987) / Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας (GR, 1906-1994)
Συντελεστές έκθεσης:
Επιμέλεια: Θούλη Μισιρλόγλου, Διευθύντρια ΜΜΣΤ
Βοηθός επιμελητή, Υπεύθυνη επικοινωνίας: Κατερίνα Σύρογλου
Σύμβουλοι:
Νίκος Σταθούλης, Βιογράφος Αλέξανδρου Ιόλα
Εύα Φωτιάδη, Δρ Ιστορίας και θεωρίας της σύγχρονης τέχνης, St Joost Academy of Fine and Applied Arts
Κείμενα:
Χριστίνα Μαβίνη, Αρχαιολόγος
Θούλη Μισιρλόγλου, Δρ. Ιστορίας Τέχνης
Miguel Fernandez Belmonte, Δρ. Ιστορίας Τέχνης
Μεταφράσεις: Μαρία Κουφού
Σχεδιασμός αρχιτεκτονικών στοιχείων: Γιάννης Κατρανίτσας
Οπτική επικοινωνία:
Δημήτρης Παπάζογλου / Dimitris Papazoglou Studio
Κατασκευές: Constructivist.gr
Ανάρτηση έργων: Περικλής Γαλανός
Τεχνικός υπεύθυνος: Στέλιος Θεοδωρίδης
Γραμματεία: Γιάννα Μαντζαρλή
Μουσειοπαιδαγωγικά προγράμματα:
Χριστίνα Μαβίνη
Βίλλυ Πολυζούλη
Λογιστήριο:
Χάρης Θεοδωρίδης
Ευτυχία Πετρίδου
Υποδοχή: Κατερίνα Κελέκη
Εποπτεία: Αναστασία Κέλτσου, Παντελής Ραμαντάνης
Καθαριότητα: Γιάννα Σταματιάδου
Οπτικοακουστική υποστήριξη: M-SPIRIT
Mεταφορά Έργων Τέχνης: MOVE ART EΠΕ
Ασφάλιση έργων τέχνης: ΝΤΑΛΙΑΝΗ ΕΠΕ-KARAVIAS UNDERWRITING AGENCY
«Όταν το φως χορεύει, μιλώ δίκαια. Ο Γιώργος Σεφέρης και η ποίησή του μέσα από τη ζωγραφική και τη φωτογραφία»
Έργα μεγάλων Ελλήνων ζωγράφων εμπνευσμένα από την ποίηση του Γιώργου Σεφέρη, φωτογραφίες του ποιητή, προσωπικά του αντικείμενα, καθώς και έργα και αντικείμενα που ο ίδιος ζωγράφισε, περιλαμβάνει η μεγάλη έκθεση που θα παρουσιαστεί στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών Α.Π.Θ. Τίτλος της, «Όταν το φως χορεύει, μιλώ δίκαια. Ο Γιώργος Σεφέρης και η ποίησή του μέσα από τη ζωγραφική και τη φωτογραφία». Τα εγκαίνια θα γίνουν από τον Δήμαρχο Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη την Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2019, στις 19.00.
Μετά τον «Κόσμο του Οδυσσέα Ελύτη: Ποίηση και Ζωγραφική», που παρουσιάστηκε την άνοιξη του 2016, το Τελλόγλειο Ίδρυμα συνεχίζει τη σειρά των αφιερωμάτων του στους μεγάλους ποιητές.
Πυρήνα της έκθεσης «Όταν το φως χορεύει, μιλώ δίκαια. Ο Γιώργος Σεφέρης και η ποίησή του μέσα από τη ζωγραφική και τη φωτογραφία», αποτελεί η ομότιτλη που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Ίδρυμα Β. & Μ. Θεοχαράκη, στην Αθήνα, τον χειμώνα 2017 – 2018. Σε αυτήν έχουν ενταχθεί έργα από τις συλλογές του Τελλογλείου Ιδρύματος, τα οποία έχουν άμεση σχέση με την ποίηση του Σεφέρη, όπως το τρίπτυχο «Καθιστός άνδρας με γαρύφαλλο» του Σόρογκα, έργα των Βασιλείου, Τέτση, Σικελιώτη, Φασιανού, Σακαγιάν, Μακρουλάκη, Ρόρρη, Χάρου, Δασκαλάκη, καθώς και έργα καλλιτεχνών που παρουσιάστηκαν πρόσφατα στον Τελλόγλειο, όπως των Πάρι Πρέκα, Βίκυς Τσαλαματά, Μιχάλη Αρφαρά, Τριαντάφυλλου Βαΐτση και Άγγελου Βλάσση. Επίσης προστέθηκαν τεκμήρια και φωτογραφίες από το Αρχείο Σπητέρη, από την Μακεδονική Καλλιτεχνική Εταιρεία «Τέχνη» και από το ΑΠΘ μαρτυρούν την παρουσία του Σεφέρη στη Θεσσαλονίκη, όπου το 1964 ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτορας στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ.
Η έκθεση πραγματοποιείται με τη γενική ευθύνη της γ.γ. του Δ.Σ. του Τελλογλείου Ιδρύματος, καθηγήτριας του Α.Π.Θ. Αλεξάνδρας Γουλάκη Βουτυρά σε επιμέλεια του Τάκη Μαυρωτά, διευθυντή του εικαστικού προγράμματος του Ιδρύματος Θεοχαράκη.
«Για άλλη μια φορά, μετά την έκθεση για τον Ελύτη το 2017, η συνεργασία με το Ίδρυμα Β. & Μ. Θεοχαράκη μάς προσφέρει μια ξεχωριστή εικαστική προσέγγιση στον υψηλό ποιητικό λόγο», τονίζει η κ. Βουτυρά, προσθέτοντας ότι τα εκθέματα «συνθέτουν ένα ξεχωριστό σύνολο που μας οδηγεί στη μοναδική σχέση του ποιητή με το παρελθόν του τόπου του, του τόπου μας: μια συγκλονιστική αναζήτηση της έννοιας της ‘ελληνικότητας’, της ταυτότητας των έργων τέχνης (εκεί βρίσκει τη θέση του ο Θεόφιλος, ο Ζωγράφος του Μακρυγιάννη), της σχέσης μας με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, με πανανθρώπινες αξίες».
Τα εκθέματα
Η έκθεση – ο τίτλος της είναι δανεισμένος από έναν στίχο του νομπελίστα ποιητή από το «Τετράδιο γυμνασμάτων Β’»- περιλαμβάνει:
Τις πρώτες εκδόσεις έργων του Γιώργου Σεφέρη, το Νομπέλ Λογοτεχνίας που του απονεμήθηκε το 1963, έργα και αντικείμενα (κολοκύθες, βότσαλα, ένα ξύλινο ερμάριο κ.ά.), που ο ποιητής έχει ζωγραφίσει.
Ασπρόμαυρες φωτογραφίες που έβγαλε ο Σεφέρης από την περίοδο των φοιτητικών του χρόνων στο Παρίσι έως τα τελευταία του ταξίδια στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ανάμεσά τους φωτογραφίες με καθημερινές σκηνές, τοπία από τη Μικρά Ασία, την Κύπρο, την Αθήνα, την Κορυτσά, την Ύδρα, το Κάιρο, το Αμάλφι και τη Βενετία.
Εικονογραφήσεις ποιημάτων του από τους Γιάννη Τσαρούχη, Γιάννη Μόραλη, Τάσσο και Γιάννη Ψυχοπαίδη.
Έργα σημαντικών Ελλήνων καλλιτεχνών που εμπνεύστηκαν ή εμπνέονται από την ποίηση του Σεφέρη, όπως των Σπύρου Βασιλείου, Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα, Γιάννη Τσαρούχη, Τάσσου, Γιάννη Μόραλη, Παναγιώτη Τέτση, Αλέκου Φασιανού, Γιώργου Σικελιώτη, Χρίστου Καρά, Κώστα Τσόκλη, Βασίλη Θεοχαράκη, Σωτήρη Σόρογκα, Μανώλη Χάρου, Βάνας Ξένου, Στέφανου Δασκαλάκη, Εδουάρδου Σακαγιάν.
Τα εκθέματα είναι δανεισμένα από την Άννα Λόντου, το Μουσείο Μπενάκη – Πινακοθήκη Γκίκα, το Ίδρυμα Β. & Μ. Θεοχαράκη, το ΜΙΕΤ, το Ίδρυμα Τσαρούχη και το Μουσείο Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, το MΟΜus, τις εκδόσεις Ίκαρος, καθώς και από τη συλλογή του Τελλογλείου, ιδιώτες συλλέκτες και τους συμμετέχοντες εικαστικούς δημιουργούς.
Διάρκεια έκθεσης: 28 Φεβρουαρίου – 2 Ιουνίου 2019.
Τίτλος προγράμματος: ”Αφηρημένες προσωπογραφίες…” – Ιχνηλατώ το πρόσωπο του φίλου/ης μου.
Περιγραφή: Τα παιδιά ξεναγούνται στην έκθεση και με πολύ απλό τρόπο μαθαίνουν για τη ζωή και το έργου του Νομπελίστα ποιητή, έχοντας παράλληλα σαν οπτικό ερέθισμα τα έργα μεγάλων Ελλήνων ζωγράφων που εμπνεύστηκαν από το έργο του. Γίνονται επιλεγμένοι σταθμοί-στάσεις κατά τη διάρκεια της ξενάγησης, με στόχο να ενεργοποιηθεί η παρατηρητικότητα των παιδιών και να ενισχυθεί η οπτική τους αντίληψη ενώ ταυτόχρονα γίνεται αναφορά στη σχέση του Σεφέρη με το μοντερνισμό, εστιάζοντας και σε παραδείγματα από τα έργα που φιλοξενεί η έκθεση.
Έπειτα τα παιδιά καλούνται να συμμετέχουν σε μια βιωματική δράση, διάρκειας περίπου 30 λεπτών, κατά την οποία, έχοντας ως αφορμή τα πορτραίτα του Σεφέρη από διάφορους ζωγράφους που είχαν δει στην έκθεση, καλούνται να φτιάξουν ένα αφηρημένο πορτραίτο του φίλου/ης τους. Για αυτή τη διασκεδαστική δραστηριότητα θα χρησιμοποιήσουν ένα διαφανές Α4 (χαρτί πλαστικοποίησης) και ανεξίτηλο μαρκαδόρο και θα πειραματιστούν προσπαθώντας να ιχνηλατήσουν τα χαρακτηριστικά του φίλου/ης τους. Διάρκεια 30 λεπτών
Τίτλος προγράμματος: ”Αυτόματη Γραφή: Εισαγωγή στην αυτόματη γραφή και στα συναισθήματα που προκαλεί η ποίηση του Γ. Σεφέρη”.
Περιγραφή: Τα παιδιά ξεναγούνται στην έκθεση και με πολύ απλό τρόπο μαθαίνουν για τη ζωή και το έργου του Νομπελίστα ποιητή, έχοντας παράλληλα σαν οπτικό ερέθισμα τα έργα μεγάλων Ελλήνων ζωγράφων που εμπνεύστηκαν από το έργο του. Γίνονται επιλεγμένοι σταθμοί-στάσεις κατά τη διάρκεια της ξενάγησης, με στόχο να ενεργοποιηθεί η παρατηρητικότητα των παιδιών και να ενισχυθεί η οπτική τους αντίληψη ενώ ταυτόχρονα γίνεται αναφορά στη σχέση του Σεφέρη με το μοντερνισμό, εστιάζοντας και σε παραδείγματα από τα έργα που φιλοξενεί η έκθεση.Διάρκεια περίπου 30 λεπτά.Τα παιδιά, στη συνέχεια, καλούνται να ενεργοποιήσουν τη φαντασία τους, χρησιμοποιώντας την αυτόματη γραφή των σουρεαλιστών, με βάση της οδηγίες του Μπρετόν. Καλούνται να καταγράψουν γρήγορα και συνειρμικά οτιδήποτε τους έρχεται στο μυαλό, μετά το άκουσμα ενός στίχου, από διάφορα και τυχαία σε σειρά ποιήματα του Σεφέρη. Έπειτα ανώνυμα, διαβάζουμε τις καταγραφές τους, σαν ενιαίο σουρεαλιστικό ποίημα.Διάρκεια περίπου 30 λεπτά.Μέσα από την αυτόματη γραφή οι μαθητές αναζητούν ασυνήθιστους τρόπους έμπνευσης καθώς η αυτόματη γραφή αναφέρεται σε έναν αυθόρμητο τρόπο γραφής κατά τον οποίο η σκέψη οδηγείται από το ασυνείδητο, εκφράζεται ελεύθερα και αυτόματα, χωρίς εμπόδια και περιορισμούς από τους κανόνες της λογικής και χωρίς κανένα στοιχείο αυτολογοκρισίας.
Αναδρομική έκθεση Λουκά Βενετούλια «Ένας ρομαντικός – ρεαλιστής»
Η μεγάλη αναδρομική έκθεση-αφιέρωμα στον ζωγράφο Λουκά Βενετούλια (1930-1984), σημαντικό εκπρόσωπο της σύγχρονης ελληνικής τέχνης, η καλλιτεχνική παρουσία του οποίου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το εικαστικό πρόσωπο και την πνευματική κίνηση της Θεσσαλονίκης, στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών Α.Π.Θ.
Στην έκθεση, που έχει τίτλο «Λουκάς Βενετούλιας. Ένας ρομαντικός –ρεαλιστής», παρουσιάζονται περισσότερα από 200 έργα του καλλιτέχνη (λάδια, ακρυλικά σε μουσαμά, σχέδια με μελάνι), που χρονολογούνται από τη δεκαετία του ΄50 έως τη δεκαετία του ’80. Σε δύο ορόφους του Τελλογλείου ξεδιπλώνεται ο κόσμος του Λουκά Βενετούλια μέσα από τις αγαπημένες του θεματικές: δρόμοι και κτίρια της Θεσσαλονίκης, το λιμάνι, τα καρνάγια, η Δικτατορία, η σειρά Σαντορίνη, αλλά και σκηνικά για θεατρικές παραστάσεις.
Τα έργα προέρχονται από τη συλλογή του Τελλογλείου Ιδρύματος, καθώς και από τη Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης, τη Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας-Μουσείο Γ.Ι. Κατσίγρα, το MOMus, τη Μακεδονική Καλλιτεχνική Εταιρεία «Τέχνη», το Υπουργείο Μακεδονίας Θράκης και πολλούς ιδιώτες συλλέκτες. Πολλά από τα έργα παρουσιάζονται για πρώτη φορά στο κοινό.
«Το Τελλόγλειο Ίδρυµα στην έκθεση αυτή επιχειρεί να αποδώσει φόρο τιµής στον ξεχωριστό ζωγράφο, που η Αλίκη και η πόλη αυτή τόσο τον αγάπησαν», σημειώνει η γενική γραμματέας του Δ.Σ. του Τελλογλείου, καθηγήτρια του Α.Π.Θ. Αλεξάνδρα Γουλάκη Βουτυρά.
Για την Αλίκη Τέλλογλου, που ξεχώρισε τον Βενετούλια από την πρώτη του έκθεση στην «Τέχνη» το 1964, ο σημαντικός ζωγράφος υπήρξε «ένας επίμονος, γνήσιος στοχαστής σε ερωτήματα επικίνδυνα και γοητευτικά, ακούραστος ερευνητής της ψυχής, απαρηγόρητος εραστής της αλήθειας».
«Στον Λουκά Βενετούλια έχουμε µια από τις γνήσιες και προσωπικές φωνές της γενιάς του, που όχι µόνο καταφέρνει να εκφράσει μερικές από τις πιο ουσιαστικές ανησυχίες του κόσμου µας αλλά και να φτάσει σε συγκλονιστικές διατυπώσεις», σημείωνε σε επιστολή του τη δεκαετία του ’70 ο ακαδημαϊκός Χρύσανθος Χρήστου.
Ο Λουκάς Βενετούλιας πήρε τα πρώτα του μαθήματα ζωγραφικής από τον Ν. Γ. Πεντζίκη. Κατόπιν σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών με δασκάλους τον Γ. Μόραλη και τον Σπ. Παπαλουκά, αφού εγκατέλειψε τις σπουδές του στην Ιατρική. Έζησε στη Θεσσαλονίκη, όπου παράλληλα με την καλλιτεχνική του σταδιοδρομία, δίδαξε ελεύθερο σχέδιο στο τμήμα αρχιτεκτόνων της Πολυτεχνικής Σχολής του Α.Π.Θ. και ιστορία της τέχνης και σκηνογραφία σε ιδιωτική σχολή θεάτρου – κινηματογράφου. Έκανε σκηνικά και κοστούμια για το θέατρο (Θέατρο Τέχνης Κ. Κουν «Η βέρα -Το τάβλι» του Δημήτρη Κεχαΐδη, 1972 – 1974 Σκηνοθεσία: Κ. Κουν, Θίασος Αλέκας Κατσέλη «Τα παιδιά είναι παιδιά/ Φιλομένα Μαρτουράνο» Έντουάρντο ντε Φίλιππο, 1964. Σκηνοθεσία: Πέλος Κατσέλης).
Επιμέλεια έκθεσης: Χριστίνα Τσαγκάλια, επιμελήτρια συλλογών Τελλογλείου.
