H δεκαετία του 60 για τη χώρα ήταν μια ταραγμένη περίοδος. Η Ελλάδα έχει βγει διχασμένη από τον Εμφύλιο, τα ξερονήσια φιλοξενούν ακόμη πολιτικούς κρατούμενους, το κομμουνιστικό κόμμα είναι ακόμη παράνομο, ο βασιλιάς παρεμβαίνει στην πολιτική ζωή, ο ξένος παράγοντας ηγεμονεύει και το παρακράτος τρομοκρατεί το λαό. Αυτά τα χρόνια η δολοφονία του βουλευτή της αριστερής παράταξης Γρηγόρη Λαμπράκη θα συγκλονίσει την Ελλάδα και τη διεθνή κοινή γνώμη.
Τον Ιούλιο του 65 η κυβέρνηση Παπανδρέου θα παραιτηθεί ύστερα από πίεση του βασιλιά.. Η πολιτική αστάθεια είναι γεγονός, η μια κυβέρνηση διαδέχεται την άλλη και όλοι ελπίζουν πως με τις εκλογές που προκηρύσσονται για το Μάη του 67 τα πράγματα θα ομαλοποιηθούν. Οι εκλογές όμως δε θα γίνουν ποτέ, στις 21 Απριλίου 1967 μια ομάδα μεσαίων στελεχών του στρατού ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο Στυλιανός Πατακός και ο Νικόλαος Μαρκεζίνης θα καταλύσει με τη βία την δημοκρατία ,θα θέσει τα κόμματα σε παρανομία και θα εγκαθιδρύσει δικτατορία. Η αιτιολογία; Η Ελλάς κυνδινεύει από τους κομμουνιστές και την αναρχία.
Οι συνταγματάρχες δεν ήταν κάποιοι ουρανοκατέβατοι επίορκοι αξιωματικοί αλλά κατείχαν καίριες θέσεις στο στράτευμα και είχαν τις πλάτες τόσο των Αμερικανών όσο και του παλατιού, καθώς και την ανοχή του μεγαλύτερου μέρους του παλιού πολιτικού κόσμου. Οι πραξικοπηματίες διαμόρφωσαν ένα καθεστώς βίας και τρομοκρατίας, περιστολής των ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών: τα κρατητήρια της στρατιωτικής αστυνομίας ΕΑΤ-ΕΣΑ και οι φυλακές γεμίσανε κρατουμένους και τα ξερονήσια «ζωντάνεψαν» από τους εξόριστους.
Ο ελληνικός λαός μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες προσπαθεί να αντισταθεί, αν και η στάση δεν ήταν ενιαία. Οι τύραννοι σε κάθε εποχή βρίσκουν και τους οπαδούς τους.
Αντιστασιακές οργανώσεις θα συγκροτηθούν σε Ελλάδα και εξωτερικό, οι πολιτικές νεολαίες θα αναλάβουν δράση. Κάποια γεγονότα θα σπάσουν τη σιωπή που επέβαλε η βία. Το καλοκαίρι του 68 ο Αλέξανδρος Παναγούλης αποπειράται να δολοφονήσει τον Παπαδόπουλο . Αποτυγχάνει, συλλαμβάνεται και καταδικάζεται σε θάνατο. Με τη παρέμβαση της διεθνούς κοινότητας όμως η καταδίκη δεν εκτελείται. θα βρει όμως το θάνατο σε ένα αδιευκρίνιστο αυτοκινητιστικό δυστύχημα το 1976, που από πολλούς θεωρήθηκε δολοφονία.
Οι κηδείες των Γεωργίου Παπανδρέου και Γεωργίου Σεφέρη γίνονται αφορμή να εκδηλώσει ο λαός τα αντιδικτατορικά τους αισθήματα.
Τα χρόνια περνάνε και ερχόμαστε στις αρχές του 72 η χούντα επιστρατεύει τους ηγέτες του φοιτητικού κινήματος για να το αποκεφαλίσει, διενεργεί και νόθες φοιτητικές εκλογές και η αντίδραση των φοιτητών έρχεται δυναμική. Το Φλεβάρη του ’73 γίνεται η κατάληψη της Νομικής που λήγει με την παρέμβαση της αστυνομίας.
Βρισκόμαστε στο Νοέμβρη του 73, ο υπουργός Παιδείας αρνείται να ικανοποιήσει το αίτημα για ελεύθερες εκλογές. Στις 14 Νοέμβρη αρχίζει το τριήμερο που έμελλε να αλλάξει την πορεία της ιστορίας μας. Οι φοιτητές κάνουν τις συνελεύσεις στο πολυτεχνείο όπου και συρρέουν μαζικά . Γίνεται πια φανερό ότι μέσα στο καθεστώς της χούντα καμιά αλλαγή δεν είναι δυνατή. Η χούντα πρέπει να πέσει. Τα συνθήματα γίνονται πολιτικά, δείχνουν τους υπαίτιους .
έξω οι αμερικάνοι,
ψωμί παιδεία ελευθερία..
Η Ελληνική σημαία υψώνεται στην πύλη του πολυτεχνείου.
Στις 15 Νοεμβρίου ο ραδιοφωνικός σταθμός εκπέμπει και καλεί τον κόσμο σε εξέγερση και ο λαός συμπαραστέκεται.. Ακούγεται το «πότε θα κάνει ξαστεριά.»
Στις 16 Νοεμβρίου ο κόσμος πληθαίνει και οι εκδηλώσεις εντείνονται, η αστυνομία κάνει χρήση δακρυγόνων και ελεύθεροι σκοπευτές κτυπούν από τις ταράτσες των κτηρίων Στις 9 το βράδυ σκοτώνεται ο μαθητής Διομήδης Κομνηνός. Η χούντα πανικοβάλλεται και κατεβάζει το δρόμο το στρατό. Η Αθήνα καίγεται αλλά η αντίσταση του λαού δυναμώνει. Στις 12 το βράδυ το τανκ πλησιάζει το πολυτεχνείο. Στις 2.56 π.μ. τρία τανκς ορμάνε μαζί στη πύλη του πολυτεχνείου . Ακούγεται ο εθνικός ύμνος από τους άοπλους φοιτητές που παραδίνονται.
Η χούντα θα επιβιώσει για οκτώ ακόμη μήνες και θα πέσει αφού θα εκτελέσει το προδοτικό Πραξικόπημα στις 15/7/1974, που άνοιξε την «κερκόπορτα» για την εισβολή και την κατοχή των Τούρκων.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν ήταν ένα ατυχές γεγονός όπως θέλουν μερικοί να τη διαβάσουν, αναθεωρώντας την ιστορία, ούτε μια σελίδα που έκλεισε. Κατέδειξε ότι καμία λύση δεν ήταν δυνατή στο πλαίσιο του δικτατορικού καθεστώτος, καμία μετεξέλιξη του δεν θα γινόταν αποδεκτή. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου υπήρξε η συνέχεια της αγωνιστικής παράδοσης του λαού μας και μετατράπηκε σε σύμβολο για τις επόμενες γενιές. Απόδειξη ότι οι επέτειοι του Πολυτεχνείου αποτελούν από μόνες τους πολιτικά γεγονότα που σημασιοδοτούνται από τις συγκεκριμένες κάθε φορά συνθήκες και εκφράζουν τα αιτήματα του λαού για κοινωνική πρόοδο και δημοκρατία.
Στην εποχή της ΜΕΤΑ-αλήθειας, στην εποχή της ΜΕΤΑ-Ιστορίας και της ΜΕΤΑ-Πολιτικής το « ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ» με τις άσβεστες αλήθειες του .
