Η Ζωή Κωστάκου και ο Αθανάσιος Κοτσικόνας μαθητές του Β2, του 1ου Γενικού Λυκείου Λιβαδειάς διακρίθηκαν και τιμήθηκαν με τον 2ο Έπαινο στον 1ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος (Ε.Λ.Β.Ε.). Συγχαρητήρια στους δύο μαθητές καθώς και στην καθηγήτριά τους κ. Κωνσταντίνα Λάμπρου φιλόλογο του σχολείου μας.
Τον 1ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό διεξήγαγε για Μαθητές Γυμνασίων και Λυκείων το Διοικητικό Συμβούλιο της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος (Ε.Λ.Β.Ε.), για τον εορτασμό των 200 χρόνων της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, αλλά και με την ευκαιρία συμπλήρωσης 40 χρόνων πολιτιστικής δράσης της Ένωσης στον Βορειοελλαδικό χώρο, κυρίως στη Θεσσαλονίκη.
Ο Λογοτεχνικός Διαγωνισμός αφορούσε: α) Ποίηση έως 40 στίχους (το ποίημα σε ελεύθερο ή παραδοσιακό στίχο με ρίμα) και β) Ελεύθερο κείμενο από 500 έως 2. 500 λέξεις, με θέμα: «1821 – 2021, 200 χρόνια ελεύθερος βίος».
Η κρίση των έργων έγινε από κριτική επιτροπή που ορίζεται από το Δ.Σ. της Ε.Λ.Β.Ε. και αποτελείται από διακεκριμένους λογοτέχνες και συγγραφείς.
ΕΠΑΙΝΟΙ ΜΑΘΗΤΩΝ Α΄ ΛΥΚΕΙΟΥ
1ος Έπαινος: Ροδάνθη Μπριλάκη,ψευδώνυμο: Μπρι
Τίτλος ποιήματος: «Άπιαστη Κόρη».
1ος Έπαινος: Αφροδίτη Στεφάνου,ψευδώνυμο: Γκλοριόσα.
Τίτλος ποιήματος: «Ορισμοί».
2ος Έπαινος: Αθανάσιος Κοτσικόνας, ψευδώνυμο: Νέος Σκώληξ.
Τίτλος ποιήματος: «Πράσινη Κωπαΐδα».
2ος Έπαινος: Ελένη Ασημακοπούλου, ψευδώνυμο: kukutsaki.
Τίτλος ποιήματος: «Ελλάδα, σημαία Ελευθερίας».
2ος Έπαινος: Ζωή Κωστάκου, ψευδώνυμο: Ρόζα.
Τίτλος ποιήματος: «Προς την Ελευθερία».
3ος Έπαινος: Χαρίκλεια Παναγιώτου – Βαρνάβα,ψευδώνυμο: Terrence.
Τίτλος ποιήματος: «Ελευθερία».
3ος Έπαινος: Δημήτριος Πετρακάλιας,ψευδώνυμο: Πάτροκλος.
Τίτλος ποιήματος: «Πόλεμος και Ειρήνη».
Τα ποιήματα των μαθητών:
ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Ζωή Κωστάκου
Στο έδαφος κείτονται το ξερό,
το τοπίο είναι θολό.
Τριγύρω άλλοι πολλοί,
η ελευθερία όμως εκεί.
Σαν βασίλειο του Άδη,
η γη κλαίει κι αυτός γελάει.
Πόνος παντού εικόνες στεγνές,
το χώμα γεμάτο ήρωες.
Μετά, θάνατος πέρα ως πέρα,
Σύννεφο, όλα ένα με τον αέρα.
Σπίτια, βουνά, πόλεις, χωριά,
λευτεριά η μόνη παρηγοριά.
Σ’ αυτό το κοιμητήριο
μόνο τραγούδι ηχούσε.
Τσαρούχι δεν πατούσε,
ψυχή δεν αντηχούσε.
Μανάδες αγωνιούσαν,
πουλιά δεν κελαηδούσαν.
Μόνο θεριά στο χώμα,
γεννιόντουσαν ακόμα.
Έλληνες! Τώρα θα δείξουμε!
Ήρθε η ώρα ν’ αποδείξουμε,
την αθανασία της ψυχής,
δεν πεθαίνουμε εμείς!
Τρία περιστέρια πέρασαν
και ήρθανε και έκατσαν,
απ’ όλη την οικουμένη,
στην πιο σακατεμένη.
Το ένα άσπρο λαμπερό,
τ’ άλλο με κρεμαστό σταυρό,
γαλάζιο με λευκό κορμό,
το τρίτο φέρνει το γραφτό.
Σ’ αυτό το χώμα το νωπό
που ήταν πάντα ελληνικό,
μανάδες τώρα τραγουδούν,
στα σπίτια τους, τους καρτερούν.
Ζωντάνεψε το έδαφος,
γαλήνεψε το πέλαγος,
λουλούδια το στολίζουν,
καράβια τ’ αρμενίζουν.
Πράσινη Κωπαΐδα
Αθανάσιος Κοτσικόνας
Σάπιο το σκότος σκέπασε της Λεβαδιάς τον κάμπο,
που μαρτυρήσας πόλεμο με της νυκτίας* μάτια.
Μισοθαμένα λάβαρα, στο γράσος** χάμω σπάθες,
Των κανονίων κάστανα πυρίτις ν’ευωδίζουν.
Κοιτά εν βάθει κόρακας μ’ ένα φτερό σπασμένο,
λαχτάρα οδύνης κουβαλά την του θανάτου δόξα.
Στιφτό χασαποσέρφικο εχόρευε στου Διάκου
και τους πλατάνους έστεκε σαν ψες*** τώρα ο Πάνος.
Κοντή στο βλέμμα του Υιού κλαίει κι’ αυτού η μάνα
και τον σταυρό του προσκυνά να μην τον κλέψ’ η νύχτα.
Μα τον λαιμό του τρυφερώς το γράσος πια χαϊδεύει,
Με κεχριμπάρι της ρωμιάς την πρωινή σταγόνα.
Δια λίθοις τα φασκόμηλα κηδευτικώς λυγίζουν
Και σαν βαφτίσ’ εκόσμησαν λευκή πλάκα γρανίτου.
“Δεν ντρέπεσαι Χάρε σκληρέ, δεν τρέμεις κλέφτου δάκρυ;
Φορολογέ της νιότης τους, κλαμάτων τοκογλύφε;”
ψιθύρισε στο κάποτε το πάνλευκο πεδίο,
Που τώρα με το αίμα τους μοιάζει του φασκομήλου.
*νυκτία: η Αθηνά η νύκτια, είδος κουκουβάγιας
**γράσος: γρασίδι
***ψες: χθες
